| SUSZARNIA SOLARNA | |
|---|---|
 | |
| Miejsce | Polska |
| Data | 2015 |
| Typ suszarki | Pośrednia |
Suszarnie zielonki w Polsce[]
Pierwszym przykładem może być suszarnia we wsi Kanabród która jest dziełem indywidualnego rolnika.
Kolektor solarny powietrzny o przekroju trójkątnym o powierzchni 80 m² był usytuowany wzdłuż południowej ściany pomieszczenia hodowlanego. Ma on konstrukcję segmentową umożliwiającą łatwy montaż, a następnie łatwy demontaż po zakończeniu sezonu. Głównym elementem kolektora są drewniane ramy, jedne obciągnięte folią przezroczystą (3), drugie obciągnięte czarną folią (2) wykonaną z polietylenu. Wzdłuż ściany budynku umieszczona jest drewniana belka stanowiąca wspornik dla ram.
Powietrze dopływa do kolektora z boku kanałem (1) i podobnie z drugiej strony, następnie przepływa nad i pod czarną folią absorbującą promieniowanie słoneczne. Pośrodku kolektora znajduje siś pionowy kanał (4) przez który ciepłe powietrze zasysane przez wentylator dopływa pod ruszt komory suszarniczej zainstalowanej na poddaszu budynku (5). Powierzchnia komory suszarniczej wynosiła 60 m², a wysokość załadowania zielonki wynosiła 4 m.
Drugi przykład to solarna suszarnia zielonki w Wólce Sosińskiej. Suszarnia znajdowała się w budynku hodowlanym.
Płytę pochłaniającą promieniowanie słoneczne stanowi ocynkowana blacha dachowa na południowym spadzie dachu o powierzchni 210 m², pomalowana czarną farbą (8). Kanał przepływowy kolektora stanowi przestrzeń pomiędzy blaszanym czarnym dachem a przymocowanymi do krokwi, poniżej dachu, płytami pilśniowymi (9).
Powietrze dopływa do kolektora otworami wlotowymi (1), dalej jest rozprowadzane kanałem przyściennym (2) i dopływa do podłużnych kanałów między krokwiami (3). W kanałach tych powietrze ogrzewa się od blachy poszycia dachowego i dopływa do kanału zbiorczego ciepłego powietrza (4). Z kanału zbiorczego ciepłe powietrze jest zasysane za pomocą wentylatora (6) i wtłaczane kanałem pionowym (5) pod ruszt suszarniczy (7) komory suszarniczej. Powierzchnia komory suszarniczej wynosi 250 m², zaś wysokość ładowania zielonki wynosi 3 m.
Kolektor solarny do suszenia zielonki w Polsce[]
Badaniami prostych solarnych kolektorów powietrznych przeznaczonych do suszenia ziarna i zielonki zajmował się Instytut Mechanizacji Rolnictwa SGGW.
Kolektor solarny stanowiły dwie współosiowe rury z folii polietylenowej, przezroczysta rura (2) od strony zewnętrznej, a rura czarna (3) od strony wewnętrznej. Powietrze do kolektora było wtłaczane za pomocą wentylatora (1).
Najlepsze wyniki osiągnięto przy długości kolektora wynoszącej 30 m, przy zastosowaniu rury czarnej wewnętrznej o średnicy 30 cm. Kolektor ten zapewniał przyrost temperatury powietrza z zakresie 6 do 10 °C. Ocenia się, że umożliwiałby on wysuszenie 6 ton zielonki w ciągu ok. 10 dni.
Suszarnia zielonki we Francji[]
Suszarnia zielonki wyposażona jest w kolektor solarny powietrzny umieszczony na zewnątrz suszarni.
Kolektor stanowi rura (2) wykonana z czarnej folii polietylenowej o długości 290 m i średnicy 1,9 m przytwierdzona do gruntu metalowymi kołkami. Przepływ powietrz wymuszony był za pomocą wentylatora (1). W dni słoneczne na wyjściu z kolektora uzyskiwano moc cieplną ok. 130 kW przy wzroście temperatury o ok. 10 °C. Kolektor działał nawet przy niewielkim nasłonecznieniu podwyższając temperaturę powietrza o 2 do 3 °C.
Za pomocą tej instalacji można było wysuszyć 15 ton zielonki w ciągu 14 dni, obniżając jej wilgotność z 50 % do 15 %. Jej wadą były duże wymiary kolektora, który zajmował znaczną powierzchnię gruntu.
Suszarnia zboża w Szwecji[]
Kolektor solarny powietrzny o powierzchni 210 m² był tu utworzony przez południowy zaczerniony spad dachu (3), przykryty przezroczystą folią (2) tak, że między dachem a folią tworzy się kanał do przepływu powietrza.
Powietrze zasysane jest od góry, przepływa przez kolektor i kanał (4) i jest wtłaczane wentylatorem (5) pod ruszt suszarniczy (6) komory suszarniczej (1).
Zainstalowanie w suszarni kolektora solarnego pozwoliło na skrócenie czasu suszenia 50 ton ziarna z 11 do 7 dni, w porównaniu do stosowanego poprzednio suszenia zboża powietrzem nieogrzewanym.
Suszarnia zboża w Holandii[]
W konstrukcji suszarni (3) zastosowano kolektor solarny powietrzny o powierzchni 185 m² stanowiący jej przednią pochyłą ściankę. Zbudowany jest on z drewnianych ram , pokrytych z zewnątrz folią przezroczystą (1), a od wewnątrz pokrytych folią czarną (2).
Powietrze zasysane jest od góry, przepływa ogrzewając się między dwiema warstwami folii, dopływa od dołu do komory suszarniczej, a następnie kanałem (4) wytłaczane jest na zewnątrz za pomocą wentylatora (5).
Suszarnia ta pozwalała na wysuszenie ok. 1500 kg ziarna od wilgotności początkowej 22 % do wilgotności końcowej 17 %.
Suszarnia zboża w Stanach Zjednoczonych[]
Suszarnia pokryta jest dachem wykonanym z zaczernionej falistej blachy (1) która stanowi jednocześnie płytę absorbującą promieniowanie słoneczne.
Przepływ powietrza odbywa się w kanale pod blachą. Następnie ciepłe powietrze przepływa kanałem (2) i za pomocą wentylatora (4) jest wtłaczane pod ruszt suszarniczy (3).
W wyniku zastosowania tej instalacji osięgnięto skrócenie czasu suszenia o 50 do 75 %, w porównaniu do suszenia powietrzem niepodgrzanym.
Źródło: W artykule wykorzystano fragmenty pracy "Analiza konstrukcji i zastosowań słonecznych podgrzewaczy powietrza". Częstochowa. 1982.